De westerse geneeskunde is hoog ontwikkeld, maar ook heel overzichtelijk. De kijkrichting is dat er één symptoom is dat wijst op één ziekte waarvoor één medicijn wordt bedacht. Dat model staat ter discussie.
Onze normaal geworden leefgewoonten sturen aan op een brede ontregeling van de werking van ons lichaam, ons metabolisme. Gevolg: ziekten als diabetes type 2, hart- en vaatziekten, hoge bloeddruk en veel soorten van kanker, maar waarschijnlijk ook bijvoorbeeld alzheimer. Ziekten die eigenlijk ‘ouderdomsziekten’ zouden moeten zijn. Voor deze ziekten gaat de 1:1:1 regel niet op. Ze zijn vaak gevolg van één oorzaak: de metabole ontregeling.
Genoemde ziekten kunnen we maar bestrijden met één medicijn: leefstijlverbetering. Het inzetten van pharma is symptoombestrijdingen geen ziektebehandeling. Deze benadering heeft grote risico’s voor het welzijn en de betaalbaarheid van onze zorgkosten. Natuurlijk mogen en kunnen we niet plots stoppen met medicatie tegen bijvoorbeeld te hoog cholesterol of te hoge bloeddruk. Het staat ook wel vast dat eenmaal obees, er soms niet valt te ontkomen aan medicatie. De aantrekkingskracht van deze laatste middelen is echter te groot.
Obesitasmedicatie mag niet zeep op de helling zijn van normaal gewicht naar overgewicht. Het mag niet een toekomst legitimeren voor onze normaal geworden ongezonde leefstijl in een daartoe verleidende leefomgeving. Alle energie zou moeten worden gestoken in voorkomen. Preventie; en dan niet de illusie dat discipline een afdoende middel is. Discipline is als het bijvoorbeeld om voeding gaat op termijn niet opgewassen tegen ultra processed tussendoortjes en andere lege calorieën als ze in de supermarkt allesoverheersend de meest voor de hand liggende keuze zijn. We moeten onze blik ook niet richten op de illusie dat bijvoorbeeld obesitaspharma de oplossing is.
